به گزارش خبرنگار سینمایی فارس، این روزها که نزدیک به برگزاری بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر هستیم حضور بیش از ۳۰ فیلمساز و بازیگر خارجی در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر و رقابت فیلم های ایرانی در دو بخش سینمای سعادت و جلوه‌گاه شرق فرصت میمون و مبارکی است که باید آن را مغتنم شمرد اما نکته حایز اهمیت نحوه انتخاب فیلم‌های ایرانی در بخش رقابتی جشنواره است . وقتی علیرضا رضاداد دبیر جشنواره درباره انتخاب فیلم‌ها در جلسه نشست سخن گفت و تاکید کرد : با نگاهی که به مقررات جشنواره کردیم متوجه شدیم که قوانین موجود در جشنواره در ارتباط با  فیلم‌های تولید شده تا زمان برگزاری بخش بین الملل جشنواره ساکت است و برای اینکه تبعیضی صورت نگیرد تصمیم گرفتیم ۶ فیلم را انتخاب کنیم. ۲ فیلم از سودای سیمرغ، ۲ فیلم از بخش نگاه نو جشنواره سینمای ایران، ۲ اثر از دو فیلم‌ساز جوان در جشنواره بین‌الملل حضور داشته باشند.

سوال اینجا مطرح است که وقتی قرار شد این دو بخش سینمای ملی و بین الملل را از یکدیگر جدا کنید به این مهم فکر نشد که ممکن است برخی از فیلم‌ها که مراحل فنی خود را سپری می کنند مناسب برای حضور در بخش بین الملل فجر باشند ؟ جالب است که در هر دوره مدیریتی آئین نامه جشنواره فیلم فجر تغییر می کند و سیمرغ‌ها و دیپلم افتخارها بنا بر سلایق مختلف مدیران فرهنگی در هر دوره زیاد و کم شده است اما به این مهم فکر نشده و دبیر جشنواره در نشست خبری خود در این خصوص تاکید دارد که در آئین نامه جشنواره در برابر این مهم سکوت کرده است. علیرضا رضاداد در گفت و گویش با خبرگزاری فارس پیش از برگزاری سی و سومین جشنواره فیلم فجر تاکید کرد : در ارزیابی که ما از بهمن ماه سال گذشته (۹۲) تا مرداد ماه سال جاری (۹۳) انجام دادیم به یک سری تحلیل‌ها از داشته‌های جشنواره فیلم فجر رسیدیم. اگر بخواهیم کار فرهنگی موثری را سامان بدهیم باید تمامی جزئیات آن را مد نظر قرار دهیم. کار فرهنگی مانند یک کار هنری تمامی ارزش و اهمیتش در توجه به جزئیات خلاصه می‌شود. حال سوال اینجاست چگونه این مهم را از یاد بردید ؟

وقتی رضا داد تاکید داشت که دو اثر از بخش سودای سیمرغ به بخش رقابتی خواهند رفت در ذهن اینگونه متبادر می‌شود که شاید بهترین فیلم‌ها که توانستند سیمرغ بلورین را در بخش هایی مانند بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه از آن خود کنند وارد بخش رقابتی  می‌شوند اما دو فیلم دیگر که در حوزه کارگردانی، فیلمنامه موفق عمل نکردند شانس خود را در بخش بین الملل امتحان خواهند کرد. در بخش نگاه نو هم همین انتظار می رفت که فیلمی مانند «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» امکان حضور بیشتری را داشته باشد  زیرا دو سیمرغ بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را از آن خود کرد.

شاید یکی از دلایلی که کاملاً منطقی و به حق است زبان فیلم‌ها است که  هیات انتخاب بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر تشخیص داده امکان رقابت را برای فیلم‌هایی در نظر بگیرد که زبان بین المللی داشته باشند اما نکته اینجاست که آیا هیات انتخاب جشنواره فیلم‌های ایرانی را برای حضور در رقابت جشنواره بین المللی دیده‌اند یا خیر؟

مرتضی رزاق کریمی یکی از اعضای هیات انتخاب در پاسخ به سوال خبرنگار سینمایی فارس  که آیا فیلم‌های ایرانی را برای انتخاب در بخش رقابتی جشنواره فیلم فجر دیده اید گفت: نه متاسفانه فیلم‌های ایرانی به دست من نرسید.

رضا درستکار یکی دیگر از اعضای هیات انتخاب نیز در پاسخ به سوال خبرنگار سینمایی فارس مبنی بر این که فیلم های ایرانی دیده شده و چرا فیلم «ناهید» که در جشنواره کن حضور دارد در بخش رقابتی سینمای ایران مورد توجه قرار نگرفت گفت: بخش دوم سوال شما را باید اینگونه پاسخ دهم که سلیقه هر هیات  انتخابی با هم متفاوت است.

وی در پاسخ به بخش اول سوال گفت: ما قبلاً فیلم‌های ایرانی را دیده بودیم.

در بخش هنر و تجربه فیلم‌های «من دیه گو مارادونا» و «اعترافات ذهن خطرناک» در این بخش حضور دارند که کاملا منطقی است زیرا دو فیلم اول این بخش که توانستند موفق دریافت سیمرغ بلورین شوند «مردی که اسب شد» و «روز مبادا» اکران شدند و شامل حضور در جشنواره فیلم فجر نمی شدند به نظر می رسد این گروه به دقت بیشتری کار خود را ادامه می‌دهد و با داشتن سرگروه سینما فرهنگ که سینمای ارشاد است قدرت مانور بیشتری خواهد داشت و موفق‌تر از سایرین عمل کنند.

حال سوال اینجاست که در سی و سومین دوره از جشنواره فیلم فجر به نظر می آید مسولان جشنواره به اعتراضاتی که پیش از برگزاری جشنواره شکل گرفت و فیلم‌هایی که از دایره مسابقه خارج ماندند و امکان رقابت را از دست دادند، توجه نشان داده‌اند. در شرایطی که اکثر فیلم‌های ایرانی زبان بین المللی و جهانی ندارند بیشتر به نظر می‌رسد رضا داد در اولین دوره مستقل بخش بین الملل (که به دلیل اولین دوره بودن آن از اهمیت خاصی هم برخوردار است) خواسته است تا به همه سینماگران توجه داشته باشد و مانند برخی از دیپلم‌های افتخار و تقدیرها که  در سی و سومین جشنواره فیلم فجر انجام شد به نوعی دل همه سینماگران را به دست آورد. با این نگاه و رویکرد ما چگونه باید به یک جشنواره موثر و استاندارد برسیم؟

چگونه باید به دورنمای واقعی خودمان که  مخاطبین منطقه هستند نزدیک شویم با کدامیک از فیلم‌هایی که در بخش‌های مختلف انتخاب شدند به نقطه هدف نزدیک می شویم؟ در شرایطی که به قول دبیر جشنواره فیلم فجر باید بیشترین سرمایه‌گذاری‌مان را در بخش بین الملل بر روی کشور های منطقه و مخاطبین ویژه‌ای که سینمای ایران باید داشته باشد، قرار دهیم با کدامیک از این فیلم ها این مهم محقق می شود و ما یک قدم به جمعیت هدف‌مان نزدیک می شویم؟ در شرایطی که همه می دانیم  جنس سینمای ایران یک جنس سینمایی متفاوت و پذیرفته شده در دنیا است. اما آیا این جنس سینمای انسانی و ایرانی در میان فیلم‌های انتخاب شده در بخش بین الملل را شاهدیم؟